شعر

شعر عاشقانه سعدی   پیش ما رسم شکستن نبود عهد وفا را الله الله تو فراموش مکن صحبت ما را قیمت عشق نداند قدم…

یادته اون روز برفی وسط فصل زمستون تو پریدی پشت شیشه من زدم از خونه بیرون یادته اشاره کردی آدمک برفی بسازم…

چنان دید گوینده یک شب به خواب که یک جام می داشتی چون گلاب

تو را می خواهم و دانم که هرگز به کام دل در آغوشت نگیرم

آدم ای رفته از بهشت ای مانده در زمین عریان و پک و بکره و تفته مانده ام

هفته‌ها کردیم ماه و سالها کردیم پار نور بودیم و شدیم از کار ناهنجار نار

هرگز نديدم بر لبي لبخند زيباي تو را هرگز نمي گيرد کسي در قلب من جاي تو را تو چاره من، منم بيچاره تو تو پاره…

به دهقان کدیور گفت انگور مرا خورشید کرد آبستن از دور

ما را غلام کوی حسن آفریده اند مبهوت و مات روی حسن آفریده اند

کنون ای خردمند وصف خرد بدین جایگه گفتن اندرخورد کنون تا چه داری بیار از خرد

کوی عشق است و همه دانه و دام است این جا جلوه ی مردم آزاده حرام است این جا

خنده بر روی لب اهلِ ولا مبارکه جشنِ میلاد جواد بنُ الرضا مبارکه