اشعار زیبا

به نام آن که اول کرد و آخر به نام آن که ظاهر کرد و باطن

قُقنوس، مرغ خوشخوان، آوازه ی جهان، آواره مانده از وزش بادهای سرد، بر شاخ خیزران، بنشسته است فرد.

رهروان کوی جانان سرخوش‌اند عاشقان در وصل و هجران سرخوش‌اند

دیوونه کیه؟ عاقل کیه؟ جونور کامل کیه؟

چنان دید گوینده یک شب به خواب که یک جام می داشتی چون گلاب

هر که را توفیق حق آمد دلیل عزلتی بگزید و رست از قال و قیل

شیعیان مژده که از پرده برون یار آمد عسکرى پورنقى مظهر دادار آمد

تو را می خواهم و دانم که هرگز به کام دل در آغوشت نگیرم

آدم ای رفته از بهشت ای مانده در زمین عریان و پک و بکره و تفته مانده ام

ساز طرب عشق که داند که چه ساز است؟ کز زخمهٔ آن نه فلک اندر تک و تاز است

ترسید و با صدای بلند گفت: می ترسم! پنجره ها محکم بسته بود، طنین صدای او اوج گرفت و پیچید: می ترسم!

هفته‌ها کردیم ماه و سالها کردیم پار نور بودیم و شدیم از کار ناهنجار نار