اشعار ایرانی

چنان دید گوینده یک شب به خواب که یک جام می داشتی چون گلاب

تو را می خواهم و دانم که هرگز به کام دل در آغوشت نگیرم

آدم ای رفته از بهشت ای مانده در زمین عریان و پک و بکره و تفته مانده ام

هفته‌ها کردیم ماه و سالها کردیم پار نور بودیم و شدیم از کار ناهنجار نار

به دهقان کدیور گفت انگور مرا خورشید کرد آبستن از دور

ما را غلام کوی حسن آفریده اند مبهوت و مات روی حسن آفریده اند

کنون ای خردمند وصف خرد بدین جایگه گفتن اندرخورد کنون تا چه داری بیار از خرد

کوی عشق است و همه دانه و دام است این جا جلوه ی مردم آزاده حرام است این جا

خنده بر روی لب اهلِ ولا مبارکه جشنِ میلاد جواد بنُ الرضا مبارکه

همیشه شکر آن حیّ جلی گویم که تا نفس دارم ، علی علی گویم

باهفت آسمون پرازگل یاس ومیخک باصدتادریاپرازعشق واشتیاق وپولک

سر به عدم درنه و یاران طلب بوی وفا خواهی ازیشان طلب