ترانه ، شعر و ادبیات

رهروان کوی جانان سرخوش‌اند عاشقان در وصل و هجران سرخوش‌اند

دیوونه کیه؟ عاقل کیه؟ جونور کامل کیه؟

از آنم شکوه است از طول ایام پریشانی که پایم کوته است از درگه نواب سلطانی

چنان دید گوینده یک شب به خواب که یک جام می داشتی چون گلاب

هر که را توفیق حق آمد دلیل عزلتی بگزید و رست از قال و قیل

در سرد سیر شهر دل، روح بهاری در شوره زار سینه ی من چشمه ساری

شیعیان مژده که از پرده برون یار آمد عسکرى پورنقى مظهر دادار آمد

تو را می خواهم و دانم که هرگز به کام دل در آغوشت نگیرم

آدم ای رفته از بهشت ای مانده در زمین عریان و پک و بکره و تفته مانده ام

ساز طرب عشق که داند که چه ساز است؟ کز زخمهٔ آن نه فلک اندر تک و تاز است

ترسید و با صدای بلند گفت: می ترسم! پنجره ها محکم بسته بود، طنین صدای او اوج گرفت و پیچید: می ترسم!

هفته‌ها کردیم ماه و سالها کردیم پار نور بودیم و شدیم از کار ناهنجار نار