ترانه ، شعر و ادبیات

 

به نام آن که اول کرد و آخر به نام آن که ظاهر کرد و باطن

قُقنوس، مرغ خوشخوان، آوازه ی جهان، آواره مانده از وزش بادهای سرد، بر شاخ خیزران، بنشسته است فرد.

از اوج بروج حق سردار قیام آمد بر شوق سماع جان، انوار امام آمد

رهروان کوی جانان سرخوش‌اند عاشقان در وصل و هجران سرخوش‌اند

دیوونه کیه؟ عاقل کیه؟ جونور کامل کیه؟

از آنم شکوه است از طول ایام پریشانی که پایم کوته است از درگه نواب سلطانی

چنان دید گوینده یک شب به خواب که یک جام می داشتی چون گلاب

هر که را توفیق حق آمد دلیل عزلتی بگزید و رست از قال و قیل

در سرد سیر شهر دل، روح بهاری در شوره زار سینه ی من چشمه ساری

شیعیان مژده که از پرده برون یار آمد عسکرى پورنقى مظهر دادار آمد

تو را می خواهم و دانم که هرگز به کام دل در آغوشت نگیرم